از "رابرت آلدریچ" به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین سینماگران نسل خودش نام می‌برند. سماجت و سرسختی او در به‌چالش طلبیدن قواعد تثبیت‌شده ژانرهای مختلف، بزرگ‌ترین ویژگی حرفه‌ای اوست. اغلب آثار آلدریچ رگه‌های پررنگی از بدبینی و تلخ‌اندیشی را در خود همراه داشته‌اند. این بدبینی در آثار او گاهی با شاخصه‌های ژانر ملودرام، ترکیبی دلپذیر به‌وجود آورده است. از سوی دیگر، فیلم‌های او اغلب روی افراد گوشه‌گیر، منفرد و دلسرد متمرکز می‌شود که در برابر سیستم حاکم طغیان کرده‌اند. او در ژانرهای مختلفی مانند وسترن، تریلر، جنگی، نو آر و... فیلم ساخته و در اغلب این گونه‌های متنوع، شاخصه‌های مورد علاقه خود را پیاده کرده است. رابرت آلدریچ یک کارگردان حرفه‌ای محسوب می‌شود که به‌خاطر وسترن‌های باشکوه و کلاسیکش - که جایگاه مهمی در این ژانر دارند - شهرت دارد. فیلم‌هایی چون "آپاچی" (1954) با بازی برت لنکستر، "وراکروز" با بازیگری کوپر و لنکستر، "پرواز فونیکس" (1965) با بازی هاردی کروگر و یان بان و "آخرین غروب" (1961) با بازی کرک داگلاس و راک هادسن، از مهم‌ترین آثارش هستند که همگی در ایران هم دوبله شده و به نمایش درآمده‌اند. معروف‌ترین وسترن‌های آلدریچ چون آخرین غروب و وراکروز نشان می‌دهند که او علاقه خاصی به افراد طرد شده از اجتماع یا به‌عبارت دیگر خلافکاران دارد. مضمون فیلم‌های او اغلب حول و حوش این موضوع می‌گردد که چگونه مردانی که به‌علت یک ناهنجاری رفتاری از جامعه طرد می‌شوند، برای پذیرش دوباره در جامعه باید با ناملایمات دست‌وپنجه نرم کنند و این ستیز و جنگ مورد توجه آلدریچ قرار گرفته و اغلب فیلم‌هایش را با این مضمون ساخته است که می‌توان آن را تقابل فرد با جامعه نامید. او که سال 1918 در خانواده پرنفوذی به‌دنیا آمد، برخلاف خواست خانواده‌اش که نام او را در رشته امور مالی و پولی در دانشگاه ثبت‌نام کرده بودند، تنها به امور هنری و زیبایی‌شناسانه توجه می‌کرد. سرانجام خانواده‌اش توانستند کاری برای او در هالیوود پیدا کنند و رابرت آلدریچ 12 سال همه مشاغل دست‌پایین را در آنجا آزمایش کرد؛ یعنی برخلاف سینماگرانی مطرح از نسل خودش همچون جوزف لوزی، الیا کازان و ادوارد دیمیتریک، که مدارس تئاتر را به‌پایان رسانده بودند، او کار در انبار تزیینات مربوط به سینما و مشاغلی از این دست را پشتوانه فعالیت‌های هنری‌اش در آینده قرار داده بود. اما سرانجام دریچه شانس توسط تلویزیون که در پایان سال‌های 1940 به تکنسین‌های بسیاری نیاز داشت، برای او باز شد. رابرت آلدریچ توانست شمار بالایی سریال تهیه کند و به تجربه بزرگی دست یابد. این تجربه باعث شد او بتواند سال 1953 در 35 سالگی اولین فیلم سینمایی خود را بسازد.